Urodzony 8 maja 1949 w Częstochowie. W 1968 ukończył naukę w Technikum Leśnym w Brynku i w tym samym roku wystawił po raz pierwszy swoje fotografie na Ogólnopolskiej Wystawie Fotografii Artystycznej w Częstochowie. Następnie kontynuował naukę w Studium Nauczycielskim w Częstochowie, a w latach 1971 - 1982 prowadził zajęcia z fotografii i pracownię fotograficzną w tamtejszej Wyższej Szkole Pedagogicznej. W okresie tej pracy równolegle studiował w Škola Vytvarne Fotografie w Brnie (1972-1975). W późniejszych latach ukończył też studia w kierunku fotografii w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. W 1977 został przyjęty do Związku Polskich Artystów Fotografików, po uzyskaniu wielu wyróżnień na wystawach zbiorowych i serii pokazów indywidualnych. Podsumowaniem jego pierwszego okresu twórczości była wystawa Kondycja w galerii BWA w Częstochowie w 1978. Tworzył wówczas przede wszystkim kilku zdjęciowe zestawy - złożone z własnych i reprodukowanych zdjęć dokumentalnych traktowanych jako symbole - którym nadawał publicystyczną bądź egzystencjalną wymowę. Fotografię dokumentalną zaczął wykorzystywać w sposób bardziej autonomiczny, gdy po 1982 podjął współpracę jako fotograf u Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Częstochowie. Dokumentował wówczas m. in. zaniedbane żydowskie cmentarze i z tych fotografii w 1986 r. powstała jego kolejna indywidualna wystawa Przemijanie. Od tej pory jego twórczość rozwijała się poprzez dwojakiego rodzaju cykle, które albo opierały się na bezpośrednich dokumentacjach otoczenia albo na obrazach tworzonych metodą fotomontażu czy jako foto-obiekty. W 1988 r. na swojej Pierwszej światowej wystawie zdjęć zepsutych (Mała Galeria ZPAF/CSW w Warszawie) przedstawił fotomontaże wykonane na podstawie reprodukcji starych pamiątkowych fotografii, gdzie łączył obraz z tekstami, z innymi obrazami, podkreślając symptomy ich degradacji i z reguły nadawał im tonację sepiową. Prace te miały bardzo emocjonalny charakter, tym bardziej, że niektóre były rodzinnymi pamiątkami autora. Napięcie, jakie wynikało z podkreślania nieubłaganego upływu czasu, dramatyzmu i nieprzewidywalności historii, w równie wielkim stopniu zawarte zostało w cyklu foto-obiektów, które Prażmowski zaczął tworzyć w 1990, począwszy od Maszyny wojennej. Były to ostentacyjnie prymitywne konstrukcje niby-pojazdów, na których umieszczane były powiązane sznurkiem paczki fotografii. Ten rodzaj przestrzennych dzieła, gdzie z reguły głównym elementem były zespolone archiwalne fotografie, Prażmowski wystawiał jako fizyczne obiekty, albo pokazywał tylko ich wykonane przez siebie dokumentację. Stworzył też cykl podobnych obiektów bez odniesień do fotografii, które dedykował wybitnym artystom, gdzie na podwoziach wznoszą się konstrukcje z prostych symbolicznych elementów. Ważnym epizodem dla Prażmowskiego w 1990 była współpraca ze znanym japońskim projektantem mody Mitsuhiro Matsudą. Wykonanym wówczas fotografiom modelek nadał podobnie nostalgiczny klimat jak wcześniejszym fotomontażom.
Cykl Bardzo martwe natury, pokazany w 1997 r., był pierwszym który Prażmowski zrealizował w kolorze, a te inscenizowane kompozycje zawierały też odniesienia do dzieł klasyków sztuki nowoczesnej. Z kolei cykl Biało – czerwono – czarna zrealizowany w 1999 jest obszerną, liczącą 6000 negatywów, dokumentacją z podróży po Polsce ukazującą banalne fragmenty infrastruktury z okresu transformacji ustrojowej. Te czarno-białe fotograficzne notatki ukazują elementy charakterystyczne dla nie-reprezentacyjnej strony życia, pełnej prowizorycznej aktywności, przygnębiającej, wzruszającej albo śmiesznej. Kolejne cykle Prażmowskiego opierały się także na dokumentowaniu fenomenów codzienności znajdowanych w różnych miejscach, tym razem już przy pełnym wykorzystaniu walorów fotografii barwnej. W Zarzeczu (2003) było to związane z podróżą do Wilna, skąd wywodziła się rodzina autora. W innych przypadkach były to fotografie wykonywane w miejscach związanych z życiem wybitnych polskich artystów: Witolda Gombrowicza (wystawa w 2004) i Czesława Miłosza (wystawa w 2011). Obszernym wyborem takich obserwacji była wystawa i publikacja Ogrody polskie. Varia Śląskie. Dom – droga istnienia (2010).
Wojciech Prażmowski jest profesorem w dziedzinie sztuk filmowych, doktorem habilitowanym. Wykłada fotografię w katedrze fotografii w PWSFTv iT w Łodzi oraz Akademii Sztuk Pięknych, Wydziale Sztuki Mediów w Warszawie (wcześniej także na ASP w Poznaniu). Do chwili obecnej brał udział w ponad trzystu wystawach zbiorowych, indywidualnych w kraju i za granicą. Mieszka obecnie w Warszawie.
Jego prace znajdują się kolekcjach m.in. Muzeum Sztuki w Łodzi; Museum of Modern Art., New York; Striped House Museum of Art., Tokio; CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa; Lauder Fundation, New York, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Muzeum Śląskie w Katowicach.
Dr Adam Sobota
GALERIA
 |
 |
 |
 |
 |
 |
ZAPOWIEDŹ - WOJCIECH PRAŻMOWSKI